Al mijn kinders deel II

Ja ja,ik had na mijn schoolreisje per bus gedacht dat het niet gekker kon worden..........maar alles kan in PERU.

Vandaag was een nationale feestdag en ik had vrij op mijn project. Nu is een van de andere projecten een cliniek voor gehandicapten kinderen zonder ouders, daar hebben ze dus geen vrij........er werden vrijwilligers gevraagt om een dagje te gaan vliegeren. En waarrempel laat ik daar nou ervaren in zijn in vliegeren. Janneke, Lisanne en ik gaven ons op.

Op de kliniek aangekomen schrok ik me natuurlijk rot,want het is hier wel even andere koek dan in het lambertijenhof. De kindjes liggen heel de dag op bed, hebben bijna niets en krijgen geen bezoek. Ik vond het in het begin een beetje eng, maar ik heb mezelf toen streng toegesproken dat ik me godverdomme niet zo moest aanstellen.
Iedereen kreeg een kind toegewezen, Ruben was mijn kameraad voor die dag. Hij is geestelijk gehandicapt en zit in een rolstoel.

Wederom werd me verteld dat we per bus naar de plaats van bestemming zouden gaan.........en ja hoor wederom stond daar de volkswagen bus voor 10 personen voor de deur!!!!!!!!!!! En jahoor, met 11 spastische gehandicapten, 11 begeleiders en 10 rolstoelen op het dak vertrokken we. Ik dacht echt dat ik gek werd, want mijn lieve ruben maakte erg spastische bewegingen wat resulteerde in menig kopstoot. Maar het mocht de pret niet drukken,hij had er zin in dus dat was mooi.

Aan gekomen op het vliegerveld moest ik Ruben in zijn rolstoel hijsen, hij is ongeveer 7 jaar dus niet bepaald een lichtgewicht, ook vind hij het niet zo leuk in zijn rolstoel, dus het verliep niet erg soepeltjes. Nou zou het natuurlijk mooi zijn als het een rolstoel op formaat is, maar ja we zijn in Peru en daar zijn de eisen iets anders. Ruben zat in een volwassen rolstoel (lees hangt on zijn rolstoel) hij is veel te groot de stoel en ruben glijt constant naar beneden of uit de stoel. Na een uur hijsen en krijsen, moest er toch echt een oplossing komen. Ik mijn trui uit gedaan en er een profesorische veiligheids gordel vang emaakt. Jong blij, ik blij!!! Eindelijk genieten van het vliegeren, want je kan zeggen wat je wilt, vliegeren kon Ruben als de beste. Ik moest zijn hand om het handvat vouwen en zeggen dat hij heel sterk was en hem goed vast moest houden en hij vliegerde alsof hij motorisch nergens last van had!!!

Wat ook grappig was, ruben kan nauwelijks praten, maar wat hij kan zeggen is amiga (vriendin), het was zo schattig, de hele middag gilde hij amiga, amiga naar me en wees naar de vlieger.
Na 3 uur vertrokken we weer naar de kliniek, ruben op mijn schoot in de bus want ik ben immers zijn amiga!! Ik gaf hem een kus op zijn wang en toen gaf hij me eindelijk een dikke knuffel!! Heerlijk he.............

Dus amigos, ik kan jullie zeggen dat alles mogelijk is in peru, misschien zit ik volgende week met 35 bejaarden in een volkswagen busje, wie weet!!!