Bloed, zweet en tranen

Dit weekend heb ik de Salkantay gelopen. Een vier daagse wandeltocht in de bergen rond Cusco.

30 wandeluren, 2 blaren, 58 muggenbulten en vele tranen verder zal ik jullie proberen om een zo goed mogelijk beeld te geven. Ik weet niet goed waar te beginnen, maar voor jullie misschien handig bij het begin........

Zaterdag nacht werden Janneke en ik om 03:00 opgehaald om de Salkantay te gaan lopen, onvoorbereid als dat we altijd zijn, vertrokken we naar het startpunt. Hier werd de groep gevormt, die bestond uit een frans stel, een duits stel, een canadees vrouwtje, een intaliaanse vrouw en wij de hollandse mutsen. Echter hadden wij de vierdaagse tocht geboekt en de rest van de groep had er al 1 dag opzitten.

We begonnen onze tocht om 07:30, waar we de bergen in gingen om tot een hoogte te komen van 4800 meter!!! Ik kan je zeggen dat dit letterlijk en figuurlijk adembenemend is! Je zet drie stappen en je hebt drie minuten nodig om bij te komen. Je hebt zo weinig adem door de hoogte. In de ochtend hebben we 5 uur gelopen, vijf stijgende, slopende uren. Het flitste echt door mijn hoofd waar ik aan begonnen was en dat gevoel is gedurende de tocht nog meerdere malen door mijn hoofd gegaan. Na vijf uur wandelen had ik natuurlijk al een dikke vette blaar op mijn hiel zitten. Gelukkig was er iemand in de groep die wel voorbereid was om blaren (niet heel vreemd om daar aan te denken van te voren, maar natuurlijk niet in me opgekomen!!!) ze had de welbekende second skin bij en ik heb gelukkig geen last gehad van mijn blaar.
Na de lunch weer 5 uur wandelen, het is zo ongeloofelijk mooi en overweldigend om in de bergen te lopen, niemand om je heen. De natuur super mooi!! Het voelt echt of je alleen op deze planeet bent. Ik genoot met volle teugen, maar er waren ook een aantal momenten dat ik gewoon niet meer kon. Dat ik ergens wilde gaan zitten en keihard gaan janken!!! Ik ging echt dood in die klim!!!
Ook hadden Janneke en ik het enorm getroffen, onze groep bleek jaren lange hike ervaringen te hebben en liepen als zotten zo snel!!! Je moet het maar treffen he!!!

Toch hebben we de eerste dag overleeft en zijn heelhuids aangekomen op de slaapplaats waar we os tentje opgezet hebben en om 08:30 naar bedje zijn gegaan. Nu heb ik met slapen nooit enig probleem, ik zie mijn kussen en ben vertrokken. Hier was echter een gebrek, een kussen en matras!! Op de harde grond slapen, zonder kussen na 10 uur klimmen is geen aanrader!! Ik was gebroken de volgende morgen, maar ja, je moet door want je bevind je werkelijk in the middle of nowhere!!! Dus na een uurtje kwamen de spiertjes toch wat los en vervolgde we onze stoet. De tocht ging 3000 meter dalen om in de Jungle uit te komen, wat werkelijk heel bijzonder is. Je komt van de kale, besneeuwde vlaktes terecht in groene bossen met bananebomen, ook het temperatuurverschil is gigantisch. Bij de lunch aangekomen werden we in een truck geladen die ons naar het eindpunt bracht. Letterlijk als dieren in de truck geladen en ik hield mijn hart vast toen de truck langs die enorm hoge afgronden reed!!!

De truck bracht ons naar Santa Theresa, een klein dorpje waar zich Hot springs bevinden. Dit zijn een soort van warm water baden, die de natuur zelf creerd. Heerlijk, want na twee dagen zweten en zweten en een hoop stof paden, zag je nauwelijks nog mijn gezicht. Enfin je begrijpt dat wij wel een bad konden gebruiken, maar een nadeel 50 minuten lopen!! En lopen dat was een beetje een probleem geworden, Janneke en ik zijn er toch heen gewacheld en waren heeel blij toen we onze spiertjes, blaren en bemodderde lichamen in het warme water konden laten glijden. Ik kan niet zeggen dat ik er erg schoon van ben geworden, want half Santa Theresa wast zich daar 1 keer in de week!!!!!!! Maar het was een goed gevoel.

Nu heeft Santa Theresa nog een ander probleempje en dat zijn de muggen!! Gelukkig heb ik helemaal geen zoet bloed en zijn de uggen immuun voor antimuggen stick. Gevolg 58 muggenbulten die werkelijk tot waanzin drijven.........nog steeds trouwens!!!

Zoals ik misschien al eerder had vermeld, Janneke en ik hebben beide geen richtings gevoel, godzijdank is er wel voldoende gevoel voor humor, want we moesten natuurlijk weer eens verdwalen........ en wel in het donker, in de bergen, met heeeel veeel muggen. Ik dacht heel even dat ik nooit meer thuis zou komen, maar gelukkig kwamen we twee peruvianen tegen die ons weer op het rechte pad hebben gezet. Dan heb je ook niets aan je zaklampje van de hema!!! Want die had ik als echte survivaler natuurlijk bij me!!

Nou ons tweede nachtje verliep wederom niet erg rustig, kippen, hanen, kalkoenen, honden ik heb zo´n beetje alles rond de tent gehad, nooit geweten dat ze in peru het dierengeluidenspel kende!!!
De derde morgen, wederom aan de wandel. Echter de gehele tocht ware er paarden aanwezig geweest om de slaapzakken te dragen en koopgerei en eventueel de mensen. Zoals de canadese die niet meer verder kon en per paard de tocht heeft uitgezeten. Het idee dat ik op een paard zou moeten, hielp me de pas erin houden en volhouden dus dat was wel een mooie bijkomstigheid. In ieder geval de derde dag waren er geen paarden meer en moesten we dus met volle bepakking lopen!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik dacht de tweede dag dat het niet erger kon worden, maar dat kon het dus wel...Toch was de tocht ondanks de pijn, jeuk pachtig, we liepen langs de rivier en het was super mooi. We liepen 4 uur naar een treinstation waar we de trein naar Aquas Calientes nomen. Waar we in een Hostel gingen slapen om de volgende dag naar Machu Pichu te gaan!!!!!!! Eindelijk!!!

Om 04:00 gingen we eruit om onze beklimming naar Machu Pichu om 05:30 te kunnen beginnen, ik was zo pist, want onze gids had zich verslapen!!! Soepkip! Hij had namelijk beloofd dat we voor zonsopgang boven zouden zijn, dat was namelijk super mooi. Dat betekende dat ik 1708 traptreden moest beklimmen, met treden die net iets te hoog zijn dus waarbij je je been echt enorm hoog moet optillen en dat in minder dan een uur!!!

Mensen, ik weet dat ik soms wat kan overdrijven, maar het zweet gutste werkelijk van mijn hoofd, ik heb nog nooit zo´n zware fitness/conditie test gehad.....ik ging hier wederom kapot en was zeiknat toen ik boven kwam........en wat roffen we aan.......geen zonsopgang het was bewolkt!!!! Dat was even een dipje. Maar gelukkig maar even, want Machu Pichu is overweldigend, zo groot, zo mooi, zo onverklaarbaar.........ik heb mijn ogen uitgekeken en mijn intresse voor de inca´s nog groter gemaakt. Het was prachtig.

Maar aan al het moois komt een einde en we moesten om drie uur terug met de trein naar Cusco. Het was een geweldige tocht, maar once in a lifetime, want hij was super zwaar........ Ik loop hier dan ook als een halve manke rond. Ik hoop dat de foto´s een beetje een impressie kunnen geven en waarschijnlijk kun je aan min gezicht aflezen wanneer ik het wat zwaar had!!